«Στη σοφία καταφύγιο». Αυτό είναι το επίσηµο µότο του Σχολοµαντείου. Υποθέτω ότι θα µπορούσαµε κιόλας να πούµε πως ισχύει· µόνο που η σοφία δύσκολα κατακτιέται, οπότε το καταφύγιο πάει περίπατο.
Το πολυαγαπηµένο µας σχολείο βάζει τα δυνατά του για να καταβροχθίσει όλους τους µαθητές του – µόνο που τώρα που έφτασα στο τελευταίο έτος και κατάφερα επιτέλους να αποκτήσω µια χούφτα συµµάχους, δείχνει ξαφνικά µια πελώρια λαχτάρα ειδικά για µένα. Και ακόµα κι αν καταφέρω µε κάποιον τρόπο να υπερνικήσω τις αµέτρητες ορδές από µαλαφικάρια που µου στέλνει κατά κύµατα και να τα βγάλω πέρα µε όλες τις εξουθενωτικές εργασίες που µου αναθέτει, δεν έχω ιδέα µε ποιον τρόπο θα καταφέρουµε εγώ και οι σύµµαχοί µου να βγούµε ζωντανοί από την αίθουσα αποφοίτησης.
Εκτός, βέβαια, και αν αποδεχτώ τελικά την προδιαγεγραµµένη µοίρα µου και στραφώ στη σκοτεινή µαγεία και στον όλεθρο. Αυτό θα µου επέτρεπε φυσικά να βγω αποδώ µέσα στο άψε σβήσε. Ο δρόµος της σοφίας, δεν το συζητώ.
Ωστόσο, είµαι αποφασισµένη να µην ενδώσω – ούτε στα µαλαφικάρια, ούτε στη µοίρα, και κυρίως στο Σχολοµαντείο. Θα καταφέρω να οδηγήσω τον εαυτό µου και τους φίλους µου έξω από αυτό το απαίσιο µέρος µια για πάντα – ακόµα κι αν είναι το τελευταίο πράγµα που θα κάνω στη ζωή µου.